…μέσα στην Ελληνική κρίση.
Από την αρχή της Ελληνικής κρίσης το ερώτημα που έπρεπε όσοι ανησύχησαν πραγματικά για την εξέλιξη της, ήταν αν θα πάρει τον δρόμο της ταχείας κατάρρευσης (κατά την θεωρία του J.W. Rawles) ή αν θα ακολουθούσε την πορεία της Αργεντινής με μια σταδιακή και αργή κατάπτωση του επιπέδου ζωής, των κρατικών δομών και των υποδομών, όπως περιγράφει ο FerFal. Προφανώς και τόσα χρόνια μετά ακολουθούμε τον δεύτερο κατηφορικό δρόμο.
Σε αυτό το μακρόσυρτο βάσανο η Ελληνική κοινωνία βρέθηκε όχι μόνο απροετοίμαστη αλλά και αδύναμη να ανταπεξέλθει. Αδύναμη να αντιληφθεί την πραγματικότητα, τους μηχανισμούς της αγοράς και της πολιτικής, και αδύναμη να διαγνώσει την εξέλιξη των πραγμάτων.
Αδύναμη να αντέξει την ανατροπή του τρόπου ζωής και το ψυχολογικό βάρος που επήλθε.
Χωρίς γνώση, γνώμη και σθένος –πόσο μάλλον χωρίς σχέδιο- η πλειοψηφία (ή η μάζα αν θέλετε) αφέθηκε στην ροή των γεγονότων και στον τηλεοπτικό καννιβαλισμό. Αδράνεια, μεμψιμοιρία και ίσως και ψυχοφάρμακα.
Αντίθετα οι Έλληνες Preppers & Survivalists προσπάθησαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Έστω και με τον ιδιαίτερο τρόπο που βλέπουν τα πράγματα, ακόμα και με τις υπερβολές και τις άστοχες κινήσεις τους.
Αυτενεργούν. Και ακόμα και αν η ζωή τους παρασύρει τελικά, οι «προετοιμασίες», ο εφοδιασμός και οι γνώσεις επιβίωσης που αναζητούν, είναι θετική δράση απέναντι στο δύσκολο του παρόντος αβέβαιο του μέλλοντος.
Εξάλλου η επιδίωξη της αυτάρκειας της αυτονομίας και της ασφάλειας βελτιώνει την θέση του καθενός μέσα στην κρίση και τώρα που είναι ξεκάθαρο ότι η κατάσταση θα τραβήξει πολύ ακόμα αποδεικνύεται σοφή και απαραίτητη επιλογή.