Το αρθράκι αυτό προέκυψε κατά
την προετοιμασία ενός άλλου που θα δείτε σε λίγο καιρό.
Γρήγορα συνειδητοποιήσαμε ότι η
Ελιά είναι ιδανικός πόρος Preparedness μια που είναι κατάλληλη και για λόγους αποκομιδής
εισοδήματος και σε μικρή και σε μεγάλη κλίμακα καλλιέργειας, αλλά και για
λόγους αυτάρκειας.
Για την διατροφική αξία του
ελαιολάδου και της ελιάς δεν χρειάζεται να προσθέσουμε τίποτα. Το ίδιο και για
την δυνατότητα μακροχρόνιας και εύκολης συντήρησης.
Θα πρέπει όμως να τονίσουμε και
την μεγάλη ενεργειακή πυκνότητα του ελαιολάδου. Το όποιο περιέχει 2+
φορές περισσότερες θερμίδες από την ζάχαρη, το άμυλο και την καθαρή
πρωτεΐνη. Έτσι ένα 100αρι μπουκαλάκι στο σακίδιο μας μπορεί να ενισχύσει την
θερμιδική και διατροφική αξία του φαγητού μας, 45 θερμίδες το κουταλάκι.
Αλλά η αξία της καλλιέργειας
της ελιάς είναι μεγαλύτερη και σχετίζεται με την παρουσίαση της στον Ελλαδικό
χώρο. Δηλαδή σχεδόν παντού.
Την ελιά την βρίσκουμε σε όλες
τις παραλιακές περιοχές της Ελλάδας, και με μικρή διάδοση και στις πεδινές περιοχές. Μόνο στους
μεγάλους ορεινούς όγκους της κεντρικής Ελλάδας και της Μακεδονίας δεν ευδοκιμεί.
Αυτό σημάνει μικρό
ανταγωνισμό μεταξύ περιοχών σε μια ενδεχόμενη περίπτωση οικονομικής κατάρρευσης.
Η διάδοση αυτή συμβάλει επίσης
και στις αντοχές της Ελληνικής αγροτικής παραγωγής. Και στα δύσκολα της οικονομίας και στην περίπτωση
μια γενικευμένης περιβαλλοντικής καταστροφής ή ζημίας από καιρικά φαινόμενα.
Από την επαγγελματική μας εμπειρία
γνωρίζουμε ότι ο παγετός του 2004 και οι φωτιές το 2007 στρεσσάρισαν την ντόπια
παραγωγή, αλλά όχι τόσο την συνολική Ελληνική παραγωγή.
Αλλά και πάλι, η μεγάλη
παραλλακτικότητα του εδάφους που καλλιεργείται η ελιά την προστατεύει εν μέρει
από τις καταστροφές (την συναντούμαι από τα παράλια, έως σημαντικά ψηλά
στους πρόποδες των βουνών). Για παράδειγμα οι δυνατοί παγετοί (μελανοί) σπάνια επηρεάζουν
τις πλαγιές.
Με όλα αυτά θέλουμε να πούμε
ότι ακόμα και αν πληγεί το αγροτικό εισόδημα από την ελιά, αυτό δεν θα είναι
ολοκληρωτικά και το λάδι δεν θα λείψει από το τραπέζι των περισσότερων
οικογενειών της περιοχής.
Φτάνουμε λοιπόν στον τρόπο καλλιέργειας της ελιάς
στην Ελλάδα, δηλαδή την πολυδιάσπαση των εκτάσεων και τον μικρό κλήρο ανά εκμετάλλευση
και ανά πρόσωπο. Αυτό το μοντέλο δεν είναι καλό, ανταγωνιστικά, σε επίπεδο
αγροτικής εκμετάλλευσης. Ουσιαστικά η καλλιέργεια της ελιάς στην Ελλάδα
πρόκειται περί οικοτεχνίας.
Αλλά αυτός είναι ακριβώς και ένας παράγοντας
αντοχής. Κάθε οικογένεια έχει -έστω και λίγες- ρίζες και αυτό εξασφαλίζει το
λάδι και την ελιά της χρονιάς, που είναι όμως υπολογίσιμης αξίας στην διατροφή
μας.
Σημαντικός παράγοντας αντοχής και αυτάρκειας
είναι επίσης και οι μικρές απαιτήσεις πόρων καλλιέργειας από τη ελιά. Είναι
καλλιέργεια που δεν απαιτεί πολλά λιπάσματα, αρδευτικό νερό, φυτοφάρμακα
κλαδέματα, κτλ (ειδικά σε σχέση με τα οπωροφόρα δέντρα και το καλαμπόκι).
Και για να πούμε την αλήθεια, η βιολογική
καλλιέργεια της ελιάς δεν είναι και κάτι διαφορετικό από την παραδοσιακή μέθοδο
καλλιέργειας των παππούδων μας.
Από όλα αυτά φαίνεται ότι η ελιά προσφέρει αντοχές
στη διατροφή και την οικιακή οικονομία που κάθε Αμερικανός (και ορεσίβιος
Έλληνας prepper, όπως εμείς) ζηλεύουν.
Δεύτερα στην σειρά έρχονται η κατσίκα, το μέλι και
το αμπέλι, αλλά αυτά είναι θέματα για το μέλλον.
