Μια Άποψη για την Πορεία της Ελλάδας στο Μεσοπρόθεσμο Μέλλον

Θα αρχίσω φυσικά με την διευκρίνιση ότι όσα θα διαβάσετε παρακάτω, είναι μια προσωπική εκτίμηση και μόνο. Έχω διαγνώσει μία τάση που με ανησυχεί πολύ, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τα πράγματα μπορεί να πάνε έτσι, γιατί πάντοτε υπάρχουν διορθωτικές κινήσεις ή λάθη που επιταχύνουν την πορεία. Οπότε -με όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά...

Στα επόμενα δύο-τρία χρόνια έχω εκτιμήσει ότι θα βρεθούμε σε κατάσταση παρόμοια της Βενεζουέλας με πλήρη κατάρρευση των δομών και πιθανή έλλειψη βασικών αγαθών.

Αυτό δεν έχει να κάνει με μια ενδεχόμενη έξοδο από το Ευρώ αλλά έχει να κάνει με την συνεχιζόμενη, σταδιακή αποδόμηση του παραγωγικού μηχανισμού της χώρας.

Συγκεκριμένα εντοπίζω τρία σημεία που η αποδόμηση αυτή συνεχίζεται μετά την παραγωγική υποβάθμιση λόγω Ευρώ (όπου ήταν πιο επικερδές ο κατασκευαστής να γίνει εισαγωγέας και μεταπωλητής), και μετά την άλωση της μικρομεσαίας επιχείρησης και του κατασκευαστικού τομέα.

1. Η Αποδόμηση του Κρατικού Μηχανισμού

Μπορεί να τον βρίζουμε καθημερινά και να του φορτώνουμε όλα τα κακά, αλλά μια σημαντική λειτουργία του είναι να θέσει το παραγωγικό και κανονιστικό πλαίσιο και να το επιβάλει, ελέγχοντας την ασυδοσία και την παραβατικότητα.

Την στιγμή αυτή οι δημόσιες υπηρεσίες είναι υποστελεχωμένες και οριακά λειτουργικές καθώς από υλικοτεχνική υποδομή το μόνο που διαθέτουν σε επάρκεια είναι το ηλεκτρικό ρεύμα. Τη στιγμή που όχι μόνο δεν έχει "καταπολεμηθεί η γραφειοκρατία" αλλά η διαδικασίες γίνονται όλο και πιο σύνθετες.

Για παράδειγμα πολλοί μιλούν για μηχανοργάνωση αλλά αυτή δεν γίνεται με τους μισούς υπολογιστές ηλικίας 10+ χρόνων εκτός λειτουργίας, ή όταν μια υπηρεσία διαθέτει δύο και τρία πληροφοριακά συστήματα, που ακόμα εν έτη 2017 δεν επικοινωνούν μεταξύ τους.

Συνεπώς μην περιμένετε η προστασία και η εξυπηρέτηση του πολίτη, του εργαζόμενου και του επιχειρηματία να γίνει καλύτερη.

2. Η Αποσάθρωση του Γεωργικού Τομέα

Για αυτό έχω τεκμηριωμένη άποψη καθώς βρίσκεται εντός του επαγγελματικού μου πεδίου.

Συνοπτικά, το γεωργικό εισόδημα συρρικνώνεται διαρκώς και λόγω της γενικής κατάστασης και λόγω των καταστροφών λόγω καιρού (πχ φέτος θα είναι η δεύτερη χρονιά μειωμένης ελαιοπαραγωγής στην Πελοπόννησο, ενώ υπάρχουν δενδροκομικές περιοχές που δεν πήραν παραγωγή ούτε το 2015, ούτε το 2016). Επιπρόσθετα λόγω της κακής κατάστασης του κρατικού μηχανισμού οι όποιες αποζημιώσεις θα δοθούν μετά την έναρξη της φετινής καλλιεργητικής περιόδου.

Ταυτόχρονα οι περισσότεροι αγρότες που είχαν παραγωγή έχουν φάει "πιστόλια" από τους εμπόρους.

Ο συνδυασμός αυτών των δύο σημαίνει ότι δεν υπάρχει πια διαθέσιμο κεφάλαιο για να  χρηματοδοτηθεί η έναρξη της φετινής παραγωγής. Από προσωπική εμπειρία γνωρίζουμε περιοχές ολόκληρες που δεν έχουν κάνει την βασική λίπανση των χωραφιών και τις βασικές φυτοπροστατευτικές επεμβάσεις του χειμώνα, θέτοντας σε κίνδυνο την παραγωγή του καλοκαιριού.

Είναι σαν να έχεις ένα μισοάδειο σουπερμάρκετ και να μην μπορείς να το στοκάρεις για τα Χριστούγεννα. Η νέα χρονιά θα σε βρει με ελάχιστα έσοδα αλλά με τα ίδια έξοδα και σχεδόν χωρίς πελάτες. Η κατάληξη είναι ξεκάθαρη.

3. Ο Μεταστατικός Καρκίνος του Χρέους.

Όσο περνά ο καιρός -και σε συνδυασμό με το διαρκώς μειούμενο διαθέσιμο εισόδημα- όλο και περισσότεροι αρχίζουν να χρωστούν σε όλο και σε περισσότερους. Και όχι μόνο στην εφορία ή στο ασφαλιστικό ταμείο αλλά και σε προμηθευτές, στο φούρνο της γειτονιάς, ακόμα και σε συγγενείς και φίλους κτλ. Με την σειρά τους αυτοί χρωστούν σε άλλους.

Και στις πάμπολες περίπτωσεις που ένας εργαζόμενος δεν πληρώνεται για την εργασία του με την σειρά του -στην καλύτερη περίπτωση - θα φροντίσει να χρωστά μόνο στους δημόσιους οργανισμούς και υπηρεσίες. Και από κάποιο σημείο και μετά δεν θα έχει ούτε για τα έξοδα να πάει στην δουλειά του.

Έχουμε μπει σε έναν φαύλο κύκλο χρέους λοιπόν που διαρκώς επεκτείνεται και καταβροχθίζει, ειδικώς μάλιστα τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας.

Για μένα είναι ξεκάθαρο ότι πλησιάζουμε το σημείο όπου ένα σημαντικό μέρος του Ελληνικού παραγωγικού δυναμικού της χώρας απλά θα κάθεται και θα κοιτάζει γιατί δεν θα έχει ή δε θα του συμφέρει να παράγει.