Το καλό με τους Preppers & Survivalists

…μέσα στην Ελληνική κρίση.

Από την αρχή της Ελληνικής κρίσης το ερώτημα που έπρεπε όσοι ανησύχησαν πραγματικά για την εξέλιξη της, ήταν αν θα πάρει τον δρόμο της ταχείας κατάρρευσης (κατά την θεωρία του J.W. Rawles) ή αν θα ακολουθούσε την πορεία της Αργεντινής με μια σταδιακή και αργή κατάπτωση του επιπέδου ζωής, των κρατικών δομών και των υποδομών, όπως περιγράφει ο FerFal. Προφανώς και τόσα χρόνια μετά ακολουθούμε τον δεύτερο κατηφορικό δρόμο.

Σε αυτό το μακρόσυρτο βάσανο η Ελληνική κοινωνία βρέθηκε όχι μόνο απροετοίμαστη αλλά και αδύναμη να ανταπεξέλθει. Αδύναμη να αντιληφθεί την πραγματικότητα, τους μηχανισμούς της αγοράς και της πολιτικής, και αδύναμη να διαγνώσει την εξέλιξη των πραγμάτων.

Αδύναμη να αντέξει την ανατροπή του τρόπου ζωής και το ψυχολογικό βάρος που επήλθε.

Χωρίς γνώση, γνώμη και σθένος –πόσο μάλλον χωρίς σχέδιο- η πλειοψηφία (ή η μάζα αν θέλετε) αφέθηκε στην ροή των γεγονότων και στον τηλεοπτικό καννιβαλισμό. Αδράνεια, μεμψιμοιρία και ίσως και ψυχοφάρμακα.

Αντίθετα οι Έλληνες Preppers & Survivalists προσπάθησαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Έστω και με τον ιδιαίτερο τρόπο που βλέπουν τα πράγματα, ακόμα και με τις υπερβολές και τις άστοχες κινήσεις τους.

Αυτενεργούν. Και ακόμα και αν η ζωή τους παρασύρει τελικά, οι «προετοιμασίες», ο εφοδιασμός και οι γνώσεις επιβίωσης που αναζητούν, είναι θετική δράση απέναντι στο δύσκολο του παρόντος αβέβαιο του μέλλοντος.

Εξάλλου η επιδίωξη της αυτάρκειας της αυτονομίας και της ασφάλειας βελτιώνει την θέση του καθενός μέσα στην κρίση και τώρα που είναι ξεκάθαρο ότι η κατάσταση θα τραβήξει πολύ ακόμα αποδεικνύεται σοφή και απαραίτητη επιλογή.

Και τέλος είναι και ψυχολογική ανάταση και αν θέλετε «εργοθεραπεία». Το να κάνεις πράγματα και να ολοκληρώνεις μικρά project προϋποθέτει ότι έχεις βάλει στόχους τους οποίους κυνηγάς και συχνά –στον τομέα αυτό- επιτυγχάνεις. Τι καλύτερο από αυτές τις μικρές ικανοποιήσεις για μια προσωπικότητα που πιέζεται από παντού?

Γιατί αυτό που έχει φέρει σε ομαδική κατάθλιψη την Ελληνική κοινωνία είναι ότι έχει πια χάσει την ικανότητα να ορίζει την μοίρα της.

Περί μεμψιμοιρίας και δράσης, σε ένα γράμμα στο Πιτσιρίκο κάποιος λέει:

Όταν καταλάβουμε ότι το πένθος τερματίζεται αυθόρμητα και εφόσον νιώθουμε νέοι και ζωτικοί παρά τις δυσκολίες αποχωρισμού του δεδομένου τρόπου ζωής, η λίμπιντο μας θα είναι ελεύθερη να αντικαταστήσει το έκτρωμα της εποχής μας που ονομάζουμαι ιδανική ζωή.Θα είναι ελεύθερη να δημιουργήσει συστήματα και τρόπους νέους, μεγαλύτερης αξίας για πολλούς ανθρώπους και μεγαλύτερης διάρκειας στο χρόνο…

Πάρτε την κατάσταση στα χέρια σας. Από τα μικρά μέχρι τα Mεγάλα!

Σημείωση:

Αντιλαμβανόμαστε ότι παραπάνω μιλήσαμε με γενικεύσεις και μερικές φορές αυτό είναι είτε άστοχο, είτε άδικο.. Αλλά μόνο έτσι μπορείς να μιλήσεις εκτός και αν εξειδικεύσεις τον σχολιασμό σου κατά περίπτωση.

Επίσης σε μεγάλο βαθμό μιλάμε από προσωπική εμπειρία. Και καθώς ο πυρήνας του άρθρου είναι η ψυχολογική διάστασης του προβλήματος μακάρι να ξέραμε να μιλήσουμε και στην γλώσσα της ψυχολογίας.