Ανταγωνισμός κι Επιβίωση (Φιλοξενούμενη Δημοσίευση)

Σημείωση GreekPreparedness:  

Πριν λίγες μέρες βρήκαμε αυτό το κείμενο στο φιλικό forum http://fugazigr.freeforums.org. Θεωρήσαμε καλό αν την αναδημοσιεύσουμε με την άδεια του συντάκτη.

Ανταγωνισμός κι Επιβίωση

Η παράμετρος που συνηθέστατα απουσιάζει από όλα την βιβλιογραφία επιβίωσης είναι η παράμετρος του ανταγωνισμού. Η επιβίωση έχει δύο σχολές.

Η Πρώτη που είναι κι η Πρωτότυπη της είναι η Στρατιωτική Σχολή

Σύμφωνα με αυτήν ο επιβιωτής παλεύει να κρατηθεί στην ζωή και να διαφύγει σε ασφαλές έδαφος ΕΝΑΝΤΙΟΝ θεσμικά αναγνωρισμένων εχθρών. Σύμφωνα με το σενάριο που υπερασπίζεται αυτή η σχολή σκέψης ο επιβιωτής είναι στρατιωτικός αιχμάλωτος πολέμου που διαφεύγει από κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης ή από κάποιο σημείο στο οποίο εχει αποκλειστεί στα μετόπισθεν του εχθρού και αποπειράται να διασχίσει εχθρικό έδαφος και δυνάμεις μέχρι να καταλήξει πίσω στις γραμμές του.
Η περιπέτεια του συνίσταται στο να επιβιώσει με πρόχειρο τρόπο μέσα σε ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΕΣ κι αδιατάρακτες περιβαλλοντικές συνθήκες αντιμετωπίζοντας ως κύριο κίνδυνο τον εντοπισμό και την σύλληψη του. Καταλήγει δηλαδή στο να ασκεί τεχνικές επιβίωσης, όχι επειδή μια καταστροφή του αφαίρεσε τα απαραίτητα προς ομαλή διαβίωση μέσα, αλλά επειδή δεν του ανήκουν, ή κάνει συγκαλυμμένη χρήση, ή του τα αποστερούν οι εχθροί του.

Η Δεύτερη Σχολή είναι η Πολιτική

Σύμφωνα με το δικό της σενάριο ο επιβιωτής αποκόπτεται για κάποιον λόγο περιστασιακά από την κοινωνική του ομάδα και καλείται να συντηρηθεί με ανεπαρκή μέσα μέχρις του σημείου που η επανασύνδεση του καταστεί εφικτή.
Παραλλαγή σε αυτό το σενάριο της πολιτικής σχολής σκέψης είναι η καταστροφολογία. Ένα μείζον καταστροφικό γεγονός αποστερεί στον επιβιωτή τα απαραίτητα προς συντήρηση του μέσα και αυτός μέσα σε ένα ΔΙΑΤΑΡΑΓΜΕΝΟ πλέον και προσωρινά επικίνδυνο περιβάλλον, το οποίο ξεπερνά τις ατομικές δυνατότητες αντίδρασης του, καλείται να επιβιώσει με πρόχειρα μέσα μέχρις του σημείου που θα σπεύσουν σε βοήθεια του οι εντεταλμένες για αυτόν τον σκοπό δυνάμεις της κοινότητας του.
Όλα αυτά τα σενάρια ωστόσο διαθέτουν μία κοινή παράμετρο. Θέτουν από την μία πλευρά τον ήρωα του σεναρίου, τον επιβιωτή, και από την άλλη όλα τα θηρία της Αποκάλυψης: Τους κακούς εχθρούς, το αφιλόξενο περιβάλλον, το καταστροφικό συμβάν κοκ.
Δεν λένε απολύτως τίποτε για το μέλλεται να συμβεί όταν μέσα σε ένα περιβάλλον με περιορισμένους πόρους πολλοί επιβιωτές -οι οποίοι πιθανότατα να ανήκουν στην ίδια κοινότητα ή να είναι συγγενείς και φίλοι μεταξύ τους- καλούνται να αυτοσυντηρηθούν ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ. Αν οι πόροι και οι περιβαλλοντικές παροχές τριγύρω τους είναι όντως ανεπαρκείς και ελλιπείς και δεν μπορούν να εγγυηθούν την επιβίωση όλων τους, τότε τι πρόκειται να συμβεί?

Το πιθανότερο είναι πως θα προκύψει ένα αρχέγονο σχήμα ανταγωνισμού ‘homo homini Lupus Est’, όπου όλοι οι αιτούντες, θέλοντας και μη, θα αναγκαστούν να πολεμήσουν αναμεταξύ τους μέχρις του σημείου που θα εξαφανίσουν την υπερβάλλουσα ζήτηση. Θα φτιάξουν δηλαδή το μοντέλο μιας σχεδίας Μέδουσας. Μια κατάσταση η οποία, όπως και να ’χει, ηθικά θα πάσχει και θα είναι τελείως, μα τελείως, αντί-ουμανιστική.

Αυτός είναι ο κύριος λόγος που αυτή η πλευρά των πραγμάτων συνήθως αποσιωπάται και ουσιαστικά παραμένει στα ανομολόγητα της όλης βιβλιογραφίας επιβίωσης.
Γιατί είναι ασφαλώς πολύ ευκολότερο πράγμα να λες σε κάποιον πώς να ανάβει μια φωτιά δίχως την χρήση σπίρτων, ή να του παραθέτεις και να του αναλύεις τεχνικές αναρρίχησης και παγίδευσης (που προσθέτουν μια Μαγκαϊβερίστικη νότα σπιρτάδας και περιπέτειας στην προσπάθεια του), αλλά πολύ δύσκολο πραγματικά να του πεις πώς ακριβώς θα πρέπει να αντιμετωπίσει έναν συνάνθρωπο -και τέως φίλο του(?)- ο οποίος θα αποπειραθεί κάποια στιγμή να του κλέψει μέσα από τα χέρια την μοναδική τροφή που υπάρχει γύρω τους σε ακτίνα πολλών χιλιομέτρων…

Έτσι, ο ανταγωνισμός επιβιωτών πάνω σε περιορισμένους πόρους τελεί συνηθέστατα εκτός της ύλης της μεγάλης πλειονότητας των εγχειριδίων επιβίωσης. Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς αφού ακουμπά επάνω στον Θάνατο, με την έννοια της θανάτωσης, της δολοφονίας ανθρώπου από άνθρωπο, άρα ενέχει σοβαρά ηθικά και νομικά προβλήματα.

Έτσι οι περισσότεροι συγγραφείς προτιμούν να αντιμετωπίζουν αυτήν την παράμετρο με υπαινιγμούς, ή με αποσιωπητικά ή μεταφέροντας το μεγάλο βάρος των αποφάσεων απευθείας στους ώμους των ενδιαφερομένων.

Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο τίθεμαι κάθετα αντίθετος σε οποιαδήποτε προσπάθεια μακροχρόνιας επιβίωσης μέσα σε ένα κοινωνικά κατάρρευσαν περιβάλλον. Σε μία τέτοια κατάσταση είναι αδιανόητο να διαφυλάξεις τις παρακαταθήκες και τους πόρους σου δίχως να υποχρεωθείς να ΣΚΟΤΩΣΕΙΣ ανθρώπους που θα έχουν την ιδέα πως αυτοί τα χρειάζονται παραπάνω από εσένα ή πως μπορείς εν πάση περιπτώσει να μοιραστείς ένα μέρος τους μαζί τους.
Η φιλοσοφική ερώτηση που τότε εγώ -και ο οποιοσδήποτε σαν εμένα- θα χρειαστεί ειλικρινά κι ιδιωτικά να απαντήσει είναι:
Αξίζει να ζήσω/ να ζήσεις εν μέσω πτωμάτων? Αξίζει η δική μας ζωή περισσότερο από την ζωή ενός παιδιού που θα πεθάνει μπροστά στα μάτια μας αν δεν το ταΐσουμε, ενός γέρου επιστήμονα που θα μπορούσε να ξαναβάλει τον κόσμο σε μια τροχιά τεχνολογικής ανάπτυξης? Μιας όμορφης γυναίκας που θα μπορούσε να τεκνοποιήσει και να ξαναφέρει την ελπίδα στην ανθρωπότητα? Ποιος είναι αυτός που για να ζήσει για να φάει αύριο και μεθαύριο θα τολμήσει να καταδικάσει όλους τους άλλους ανθρώπους γύρω του σε βέβαιο αργό από ασιτία θάνατο?
Όταν δεν θα χρειαστεί βέβαια να τους θανατώσει ο ίδιος τραβώντας την σκανδάλη του σούπερ ντούπερ όπλου του…