Στην ανάρτηση αυτή θα ασχοληθούμε –χωρίς να είμαστε οι ειδικοί- με μιας από τις ψυχολογικές όψεις του Preparedness. Και όσο και αν σας φανεί παράξενο θα αφορά αυτούς που δεν είναι ευαισθητοποιημένοι στο θέμα.
Μόνο που από εκεί προερχόμαστε όλοι και μπορούμε –σε εισαγωγικό επίπεδο- να το χρησιμοποιήσουμε σαν παράδειγμα προς αποφυγή και σαν βάση για τον σχεδιασμό των προετοιμασιών μας.
Ο λόγος λοιπόν για την επιδρομή στα supermarket του ’87 και στην σπασμωδική αντίδραση του κοινού. Είναι χαρακτηριστική η αντίδραση αυτού που έχει άγνοια των γεγονότων και βασίζεται στην τηλεόραση καις τις συζητήσεις του καφέ για να πληροφορηθεί με καθυστέρηση και διαστρεβλωμένα αυτά που συμβαίνουν.
Η άγνοια και ο αιφνιδιασμός προκαλούν φόβο και πανικό. Αυτά με την σειρά του προκαλούν βιαστικές κινήσεις χωρίς σχέδιο και προοπτική. Σε όσες για την οικονομική κρίση συζητήσεις παραβρεθήκαμε όλες τελείωναν με την ιδέα να αγοραστούν μερικά πακέτα μακαρόνια και γάλατα εβαπορέ, Μόνο που σας έχουμε ήδη δείξει πως αυτές δεν θα πρέπει αν είναι καν οι προτεραιότητες σας. Η τροφή θα πρέπει να είναι σημαντικό μέρος του σχεδιασμού σας αλλά στη σημερινή εποχή έπεται άλλων αναγκών όπως ακριβώς το ένστικτο για τροφή έπεται άλλων προτεραιοτήτων στη σημερινή κοινωνία.
Έτσι λοιπόν ο απροετοίμαστος ξοδεύει χρήμα κόπο και χρόνο στο να προμηθευτεί τρόφιμα από τα οποία τα μισά δεν θα καταναλώσει γιατί δεν είναι στο διαιτολόγιο του, ή θα τα ξεχάσει σε κάποια αποθήκη.
Ταυτόχρονα έχει ξεκινήσει με λάθος σχεδιασμό υπερεκτιμώντας τον κίνδυνο και αντιδρώντας υπερβολικά (overreacts). Σαν άμεσο αποτέλεσμα μόλις ο κίνδυνος – που έχει ο ίδιος εκτιμήσει ότι ο ίδιος θα είναι βραχυπρόθεσμος γιατί τόσο μακριά μπορεί να δει- περάσει έρχεται η απογοήτευση. Υποσυνείδητα αντιλαμβάνεται το λάθος του αλλά σαν άνθρωπος –ένα κατεξοχήν εγωιστικό ζώο- τελεί υπό άρνηση. Δεν αμφισβητεί την λάθος δράση του αλλά αμφισβητεί την ορθότητα του όλου εγχειρήματος.
Πολύ σύντομα έρχεται και η παραίτηση και μάλιστα στο πέρασμα του χρόνου όσο η ανάγκη για προετοιμασία (Preparedness) γίνεται όλο και πιο απαραίτητη.
Και όλα αυτά αρχίζουν από δύο πράγματα, Την έλλειψη πληροφόρησης (βλέπε και αδιαφορία) και την απουσία σχεδιασμού. Αλλά για αυτά θα μιλήσουμε στο άμεσο μέλλον.
* Ίσως θα πρέπει να αναφέρουμε κάποια παραδείγματα του πως αλλάζοντας ο τρόπος ζωής αλλάζουν και οι προτεραιότητες μας. Δύο αιώνες πριν η τροφή ήταν η πρώτη προτεραιότητα γιατί κάποιες άλλες ανάγκες είτε ήταν καλυμμένες είτε δεν υπήρχαν. Το νερό δεν ερχόταν με δίκτυο στο σπίτι αλλά ήταν εύκολα διαθέσιμο καθώς τα χωριά φτιαχνόταν πάντα κοντά σε πηγές νερού. Προληπτική και καθημερινή χορήγηση φάρμακων δεν υπήρχε. Και οι λειτουργίες του σπιτιού (μαγείρεμα, θέρμανση, καθαριότητα κτλ.) δεν ήταν εξαρτημένες από δίκτυα και υπηρεσίες όπως ο ηλεκτρισμός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου